Cãlin Peter Netzer ve Child's Pose (2013) ve Ana, Mon Amour (2017)

Romanya muhteşem yönetmenler ve filmler çıkarmaya devam ediyor. Geçen sene izleme fırsatı bulduğum "Child's Pose", şımarık oğlu içkili araç kullanırken fakir bir oğlanın ölümüne sebep olan, acılı ama oğlunu kanunun elinden kurtarmak için gücünü kullanmaktan çekinmeyen bir anne üzerinden sistemin çürümüşlüğünü anlatıyordu. Berlin'de Altın Ayı ve Fipresci ödüllerini çok hak ederek aldı.

Dün akşam izlediğim ikinci filmiyle yönetmenin ismi aklıma net şekilde yerleşti. "Ana, Mon Amour" bir kadın erkek ilişkisini çok samimi, çok etkileyici tespitlerle ve zaman dilimlerinde ileri geri giderek anlatıyor. İlişki sıkıntıya girdiğinde bir anda başlara dönüp, ilk aşık anlarını ve farkında olmadan içine düşecekleri durumlarla dalga geçerken bulabiliyoruz çifti. İki oyuncunun da hakkını fazlasıyla vererek oynadıkları eserin finalini de çok beğendim. Bu film de Altın Ayı'ya aday olup, Gümüş Ayı'lardan birini kazanmış. Altın Ayı'yı 2017'de kazanan "Body and Soul" da çok iyi bir filmdi ama bence "Ana, Mon Amour" daha da iyi.

Netzer'in bir sonraki filmini heyecanla bekliyor olacağım.

Cannes 2014

En son yıllar önce 2013 Cannes filmlerini notlamışım. Favori festivalimin diğer yıllarına da fırsat buldukça değineceğim. 2014 Cannes altın palmiye adaylarıyla ilgili notlarım aşağıda.

Altın Palmiye:

Kış Uykusu - Nuri Bilge Ceylan - 9
Altın Palmiye'yi ve Fipresci ödülünü kazanan, bir Nuri Bilge Ceylan klasiği, ne kadar gururlansak azdır.

Relatos salvajes  - Damián Szifrón - 9
İnsanın çıldırma hallerini 6 kısa hikayede anlatan bu müthiş filmde, özellikle de iki şoförün hali İstanbul trafiğinden muzdariplere çok tanıdık gelecek. Bir de arabası çekilen adamın hikayesi aklımdan hiç çıkmıyor, ne kadar da tanıdık.

Mommy - Xavier Dolan - 8
Çok özgün bir ana-oğul hikayesi, çok şükür Dolan kendisi oynamıyor.

Timbuktu - Abderrahmane Sissako - 8
Din adına yaratılan terörün, batıyı vurduğundan daha şiddetle hiç haberdar olmadığımız hayatları mahvetmesinin adeta belgeseli. Muazzam görüntüler cabası.

Deux jours, une nuit - Jean-Pierre Dardenne, Luc Dardenne - 8
Sosyal sorunları ifşa etmekten hiç vazgeçmeyen Dardenne kardeşlerin attıkları imzanın her zaman net olduğu kaliteli bir film. Kendisini ve oyunculuğunu çok beğendiğim Marion Cotillard yerine tanınmayan bir karakter oyuncusunu tercih etseler film için çok daha iyi olurmuş.

Leviathan - Andrey Zvyagintsev - 7
Büyük hayranı olduğum Zvyagintsev'in bu filminde adını koyamadığım bir şeyler, diğer başyapıtlarına kıyasla benim için eksik kaldı.

The Wonders - Alice Rohrwacher - 7
Gizli kamerayla çekilmiş gibi gerçekçi, etkileyici, sıra dışı bir film, jüri özel ödülünü de kazandı.

Maps to the Stars David Cronenberg - 7
Cronenberg, star geçidi (Ödül de alan Julianne Moore döktürüyor) yapan filminde Hollywood'a ve şaşalı hayatlara sağlam giydiriyor.

Clouds of Sils Maria - Olivier Assayas - 7
İyi bir oyuncunun, gençliğinde oynadığı bir filmin uzun yıllar sonra tekrar çevriminde diğer (daha yaşlı) başrol karakteri canlandıracağı, ama bu geçişi kabullenmekte zorlanmasını anlatıyor. Sanırım Juliet Binoche bu filmde biraz da kendini oynamış.

Foxcatcher - Bennett Miller  - 7
Bu türün (güreşçi, boksör vs.) sayısız örneği içinde klişelere bel bağlamayan ama pek fazla iz de bırakmayan bir örneği.

Still the Water - Naomi Kawase - 6

Bir cennet tasviri gibi görüntülenmiş çok güzel bir Japon adasında hayat ve ölüm üzerine şiirsel ama beni çok sarmayan bir film.

The Homesman - Tommy Lee Jones - 6
Hilary Swank'in etkileyici oyununa rağmen ben hikayeye hiç ikna olmadım. O iş öyle değil, şöyle yapılır diye Coen kardeşlerin "The Ballad of Buster Scruggs"'unda (2018) "The Gal Who Got Rattled" hikayesini referans vereyim.

Jimmy's Hall - Ken Loach - 5
Ken Loach'dan bu kadar zayıf bir film hiç beklemezdim, çok hayal kırıklığına uğradım.

Adieu au langage Jean-Luc Godard - ?
Maalesef bir anlam veremedim, emek sarf etmek, okumak, anlamaya çalışmak gerekir.



İzlemediklerim;

Mr. Turner  - Mike Leigh

The Captive - Atom Egoyan

Saint Laurent - Bertrand Bonello

The Search Michel - Hazanavicius

Altın Palmiye harici;

The Salt of the Earth - Juliano Ribeiro Salgado, Wim Wenders - 10
Tek kelimeyle muhteşem bir belgesel, tarifi imkansız, görmek lazım. Un Certain Regard jüri özel ödülünü almış.

Turist - Ruben Öztlund - 8
Niye yarışmada olmadığına anlam veremediğim çok iyi bir film. Beklenmedik bir tehlike karşısında verilen bir tepkinin aile içi ilişkileri nasıl sınadığı üzerine.

White God - Kornél Mundruczó - 7
Yüzlerce sokak köpeğine Budapeşte sokaklarında uzun uzun aksiyon sahnelerini nasıl çektirdiğine hala hayret ettiğim yönetmen, Un Certain Regard ödülünü kapmış. Güzel haber; çekimler sırasında popüler olan sokak köpeklerinin hepsi sahiplenilmiş.

Plemya - Myroslav Slaboshpytskyi - 7
İşitsel engelli bir çocuğun, yatılı bir sağırlar okuluna başlaması ve orada bir çeteye bulaşması, bütün filmin altyazısız işaret diliyle işlenmesine rağmen sürükleyici bir tempoda ve çarpıcı bir şekilde anlatılıyor.

Hermosa juventud - Jaime Rosales - 7
Yönetmen, ekonomik kriz içindeki İspanya'da tavan yapan genç kesimdeki işsizliğe ve çaresizliğe belgesel kıvamında işaret ediyor.

Coming Home - Zhang Yimou - 6
Eski filmlerinin hastası olduğum Yimou'nun son yıllardaki zayıf filmlerine eklenen yeni bir halka.

Rus Avangardı

Oğlum yürümeye başladığından bu yana, kendi zevk aldığım etkinlikleri, çocuğumla birlikte vakit geçirme misyonuyla birleştirme uyanıklığına başvurarak, onu ve arkasından kardeşini tüm sergi ve müzelere sürüklemeye başladım. Yıllardır bienal ve tasarım bienalini, SSM, Pera, Salt, Arter, Modern'e gelen sergileri kaçırmıyoruz. Tek olumsuz yanı çocuklar fazla sabırlı olmadıklarından yazıları, bilgileri almayı reddedip, görsel olarak besleniyorlar, ben de kaşla göz arası sergiyi baş aşağı etmemeleri için peşlerinden koşturuyorum.

Sakıp Sabancı Müzesi'nde ziyaret ettiğimiz Rus Avangardı sergisinde de çok güzel ve uzun metinler hazırlanmıştı, gönül isterdi ki uzun uzadıya okuyabileyim. Kısa sürede kapabildiğim ilginç bilgiler; 1917 ekim devrimi bir halk ayaklanması değilmiş, Bolşevikler önemli noktaları kan dökmeden ele geçirip yönetime el koymuşlar. Eisenstein'ın devrim görüntüleri, yıl dönümünde kutlama amaçlı yapılan bir canlandırmadan. İşçiler/"Ana"'lar ellerinde ekmekler sokaklara dökülmemişler. Esas kan, sonrasında Bolşevik rövanşizminde dökülmüş. Devrimle beraber ilk başta sanatçılar çok özgür bir ortamda çalışma imkanı buluyorlar, sanat her anlamda, ve dolayısıyla Rus avangardizmi coşuyor. Sonrasında özellikle Stalin yönetiminde "devrim"'e hizmet etmeyen, yani propaganda olmayan her türlü sanatsal faaliyet tehlikeli olarak addediliyor. Moskova'da yaşayan Yunanlı bir ailenin çocuğu olan ve Yunan konsolosluğunda şoförlük yapan George Costakis, yasaklanmalarıyla birlikte değersizleşen Rus avangardizminin önde gelen eserlerini toplamasa, belki hepsi yakılacak bugüne kadar ulaşamayacakmış. Çok etkileyici bir koleksiyoner hikayesi. Eserler de hikayeleri kadar etkileyici.

Bir gün bu satırları okuyacakları için çocukların en çok ilgilerini çeken eseri de not düşeyim. Rus avangardizmi sadece resim alanında değil sanatın pek çok dalında etkili olmuş. Yukarıdaki tiyatro sahne tasarımını, Cem ve Dalya dikkatlice inceleyerek, odalarına nasıl sığdırabilecekleri konusunda uzun uzun fikir teatisinde bulundular. Bol bol fotoğrafını çektirdiler, bir gün yeterince büyük bir odaları olunca inşa edeceklermiş.

Oscar Ödülleri 2019 - En iyi Film

Oscar ödüllerinin açıklanmasına az bir zaman kala adaylarla ilgili notlarımı düşeyim. 2018'de izlediğim en iyi film Pawel Pawlikovski'nin "Cold War"'u idi, ille amerikan yapımı olacaksa da Bo Burnham'dan "Eighth Grade" olabilirdi. Bu filmlerin aday olmamalarına şaşırmadım ama çok beğendiğim Roma'nın aday olmasına çok sevindim, gönül rahatlığıyla yılın en iyi filmlerinden diyebilirim. Bu senenin adaylarında Roma dışında çok iyi sıfatına layık bir film benim görüş açımdan gözükmüyor ama sevindirici olan adaylar arasında kötü film olmaması. Yani sırf Oscar'a aday diye acı çekerek izlediğim bir film olmadı.

****************

Alfonso Cuarón ve Roma (2018) - 9

Çok geniş kitlelerin hemfikir oldukları üzere Roma çok çok iyi bir film. Oyunculukları, dili, anlatımı, sinematografisiyle bir kusursuzluk yapıtı.

****************

Yorgos Lanthimos ve The Favourite (2018) - 8

Lanthimos'tan daha sıradışı filmler izlemeye alışığız, daha farklı bir dönem filmi izlemeyi arzu ederdim ama filmin her anlamda kalitesine söyleyecek söz yok. 3 kadın oyuncunun üçü de en iyi kadın oyuncu kategorisinden aday olabilirlerdi.

****************

Bradley Cooper ve A Star Is Born (2018) - 8

Sayısız kez yeniden çevrilmiş bir malzemeyi, ne olacağını bile bile keyifle izletmeyi başarmış olması filmin en büyük başarısı. Lady Gaga da çok iyi ve bence en iyi kadın oyuncu ödülünü hak ediyor. Her ne kadar Glenn Close'u çok sevsem de filmi "The Wife" bence kötü bir film, ve kötü bir filmde, iyi oyunculuk harcanıyor. Yine de rivayete göre sırası geldi, çok da aday oldu, hiç alamadı diye ödül ona gidecek.  

****************

Bryan Singer ve Bohemian Rhapsody (2018) - 8

Böyle filmler çıkacaksa müzik üzerine filmler çekilmeye devam edilsin. Müzikleri çıkarırsak geriye film anlamında çok bir şey kalmasa da dillere pelesenk parçaların çıkış hikayelerini izlemek dahi çok keyifli. Rami Malek en iyi erkek oyuncu ödülünü hak ediyor.

****************

Spike Lee ve BlacKkKlansman (2018) - 7

Bir "Do the Right Thing" (1989) olmasa da, Spike Lee kendi mizah üslubuyla yine ırkçılık temasını işliyor.

****************

Ryan Coogler ve Black Panther (2018) - 7

İlk defa bir süper kahraman filmi en iyi film kategorisinde aday gösteriliyor. Bunu aksiyon malzemesinin ötesinde derinliği olan bir hikayesi, politik bir söylemi olduğu için hak ediyor. Afrika'nın kaynakları emperyalist güçler tarafından acımasızca sömürülmeseydi, Wakanda gerçek olabilir miydi?

****************

Peter Farrelly ve Green Book (2018) - 7

En iyi film için favori gösteriliyor, ama bence gerçek ve çarpıcı bir hikayeye yaslanmasına, iyi oyuncuklar (özellikle Mahershala Ali ödülü hak ediyor) barındırmasına ve iyi de kotarılmış olmasına rağmen "En iyi" olabilecek bir film değil.

****************

Adam McKay ve Vice (2018) - 7

Dick Cheney gibi adamların daha sık ifşa edilmeleri gerekir. Genelde çok izlenmeyen belgeseller bu görevi layıkıyla yapıyorlar, ama Oscar adayı olunca tabii daha çok ses getiriyor. Filmi biraz dağınık buldum, zaman dilimini kısıtlayıp, belki Bush Jr. dönemine odaklanılsa daha vurucu olurdu.

Gaspar Noé ve Climax (2018)

Daha önceleri günce yazmakta zorlanmamın önemli sebeplerinden biri, çok film seyrediyor ama hepsine not düşecek vakti bulamıyor oluşumdu. Yazılmadan biriken filmler nedense bunaltıyordu beni. Artık öyle yapmayacağım, zaten istesem de yapamam, keza neredeyse her akşam bir film seyretmeye devam ediyorum. Ağırlıklı olarak hatırlamak istediklerime değineceğim, kısa notlu listeler halinde de bazılarını sıralayacağım.

Dün akşam izlediğim "Climax" her Gaspar Noé filmi gibi çok etkileyiciydi, aynı zamanda kolay sindirilebilir, kolay unutulabilir bir film değildi. Noé'den daha önce şu yazıda bahsetmişim, yazdıklarım bu film için de birebir geçerli. "Enter the Void" ile bu film arasına bir de yine çok başarılı "Love" (2015) girmişti, aşk öyle değil böyle anlatılır diye yine sinema takipçilerini ortadan ikiye bölmüştü. Noé'nin tüm filmleri "Ya Sev, Ya Nefret Et" kategorisinde.

"Climax"'a gelince film kuşbakışı etkileyici bir sahne ile açılıyor ve bir iki dakika içinde bitiyor, yazılar çıkmaya başlıyor. Noé sonu almış, başa yapıştırmış, sonra göreceğiz ki film pat diye bitiverecek. Finalin devamında, bir dans eseri için yapılan seçmeler aracılığıyla karakterler hakkında kısa bilgi sahibi olduktan sonra gerçekten MUHTEŞEM bir dans sekansı izliyoruz. Madonna'nın müthiş Vogue klibindeki dansların hızını 10'la çarpıp, çeşitlendirmiş şeklinde çıkan dans ve dansçılar inanılmaz, müzikler de çok iyi. Sürpriz-bozan vermeden filmden bahsetmek oldukça zor, ama her bünyeye göre olmadığını belirtmek lazım, Noé'nın kamerası hiç rahat durmuyor, her zamanki gibi sürekli ters köşe yapıyor, bir de pek çok uzun sahnenin tek çekim olması çok etkileyici. Dansçılardan Ömer'e yapılan yargısız infazla, hızlıca pek de çaktırmadan verilen politik mesajı da not düşerek bu yazıyı kapatayım.

Sevgili Arsız Ölüm Dirmit - Tiyatro Hemhâl

Son yazıda monologlardan oluşan bir oyunu eleştirince, bir de bu tarzın iyi bir örneğinden bahsetmek istedim. Latife Tekin'in romanından uyarlanan oyun, Nezaket Erden'in tek kişilik muhteşem oyunuyla bu sene seyrettiklerim arasında en iyisi. Dirmit köyden şehre gelmiş kalabalık bir ailenin en küçük kızı. Büyük şehirde gördüğü hayatla, ailesinin geleneklere bağlı yaşam görüşleri arasında sıkışıp kalmış. Annesini, babasını, kardeşlerini, arkadaşlarını onun dilinden dinliyoruz. Nezaket Erden o karakterlere de hikayesini anlatırken hayat veriyor. Karakterler arasında o kadar rahat geçiyor ki, oyunculuğuna hayran olmamak elde değil. Hiçbir karakter birbirine karışmıyor, ufacık nüanslarla kimin ne söylediği çok rahat anlaşılıyor. Müthiş bir metin, müthiş bir performans, bravo!

Tek kişilik oyun deyince Tehlikeli Oyunlar'ı da hatırlamakta fayda var.

Yazan: Latife Tekin
Uyarlayan- Yöneten: Hakan Emre Ünal
Uyarlayan- Oynayan: Nezaket Erden

Killology - Craft Tiyatro

Genelde çok beğenilen bir oyunu beğenmeyince kendimi bir garip hissediyorum, acaba beklentim mi yüksek kalıyor diye şüpheye düşüyorum. İstanbul şu anda sahnelenen oyun sayısı anlamında gerçekten şaşırtıcı derecede çok iyi bir noktada, çok da güzel oyunlar çıkıyor, yine de vakit gözü karartıp rastgele oyunlara gidemeyecek kadar değerli. Genelde izleyecek oyun seçerken diğer güncelere ve ekşiye çok göz ucuyla bakıyorum, sürpriz-bozanlarla karşılaşmamak için ilk ve son cümlelere şöyle bir bakıp bir ipucu yakalamaya çalışıyorum. Bir arkadaşım Killology önerisi getirdiğinde ekşinin ilk sayfasına 20 saniye kadar bakıp tamam dedim.

Oyun baba - oğul ilişkilerini ve erkeklerin şiddet eğilimini odak noktasına almış. Tek bir sahne dışında birbirleriyle diyaloğu bulunmayan 2 oğul ve bir babanın monologları üzerinden hikaye anlatılıyor. Hikaye düz ilerlemiyor, hikayenin parçalarını karışık bir sırayla görüyoruz, sıkıntı da benim açımdan burada başlıyor; ilk sahnedeki karakterin ne yapmak istediğini, nasıl bir ruh halinde olduğunu anlayamadım, bu sonraki parçalarla tabii ki anlaşılıyor, burada bir sıkıntı yok ama şayet yap-boz çözülüp sahneler doğrusal sıralansa, bu kısım çok eğreti duracak. Bu sahnenin, devamını merak ettirir, seyircinin kafasında soru işaretleri oluşturur bir gerilim yaratması gerekirdi ama çok sönüktü. Genel olarak, oyuncuların bulundukları durumlardaki ruh hallerini ve davranış şekillerini metinden rahatlıkla anlayabilmekle birlikte, sahnelenme şekilleriyle tam bağdaştıramadığımı düşünüyorum. Özellikle 2 oğul rolündekilerin çok iyi oyunculuk potansiyeli barındırdıkları rahatlıkla hissediliyor ama iyi yönetilmediklerini düşünüyorum. Baba karakteri keşke daha baba görüntülü olabilseydi, en azından orta yaşlı bir oyuncu canlandırsaydı. Sorunlu babaların oğullar üzerinde açtıkları öfke seli anlaşılır, ama bu öfkeyi anlatırken biraz da metne güvenmek lazım, seyirciyi yerinden zıplatmaya meyilli çığlık çığlığa bir oyun bana fazla manipülatif geliyor (less is more). Hele oğullardan birinin kendi monologlarını striptizci direğinde dönerek anlatmasının (kendisi bilgisayar programcısı) hikayeye katkısını hiç anlayamadım. 2,5 saat süren oyunun neredeyse tamamının monologlardan oluşmasının seyirciyi sıkabileceği endişesi veya yaratıcı reji olsun gibi bir gerekçesi vardı ise, benim açımdan maalesef tam ters bir işlevi oldu, sadece dikkatimi dağıttı.

İyi bir malzeme ve iyi oyuncuların hakkının verilemediğini düşünerek, sorumluluğu yönetmene havale etmeye meyletmekle birlikte, çoğunluk beğendiğine göre sorun belki de bendedir.

Oyunun künyesi;

Yazan: Gary Owen
Yöneten: İbrahim Çiçek
Çeviren: Hira Tekindor
Oynayanlar: Güven Murat Akpınar, Ozan Dolunay, Serkan Altunorak

Efe Demiral ve Uyku Pansiyon

Günceye tekrar döndüğümden beri sürekli aklımdan yazılar yazıyorum, bu aralar okuduğum kitaplar, dinlediğim müzikler, izlediğim filmler buralara işlenmeyi bekliyor. Zihni günlük sıkıntılardan da uzak tutmak adına iyi bir alıştırmaymış meğer.

Takip ettiğim bir günce sayesinde geçen hafta keşfettikten bu yana neredeyse aralıksız dinlediğim bu albümü de buraya not düşeyim. Önder Focan'dan sonra ikinci bir yerli Pat Metheny'miz daha varmış; Efe Demiral. Uyku Pansiyon albümündeki tüm parçalar müthiş, Uyku Pansiyon ve Dalyan favorilerim. Ruhu dinlendirmek için birebir, gözlerinizi kapayıp dinlediğinizde güzel rüyalar vaat ediyor.

Albümde emeği geçenler;
Klasik ve Elektrik Gitar : Efe Demiral

Kontrbas ve Elektrik Bas : Eren Turgut

Davul ve Ziller :Mertcan Bilgin, Berke Can Özcan

Trompet : Gunnar Halle

Saksafon : Tamer Temel

Vokal : Deniz Özçelik

Dijital çağda elimizin altında sonsuz müzik kaynağı olduğundan bir albüme hakkını verecek zamanı ayırmak gerçekten çok zor ama işte bazen bazı albümler kendilerini tekrar tekrar dinletiyorlar. Spotify'ın önerdiği benzer sanatçılar listesini de sırayla dinleyeceğim, ilk sıradaki trompetçi Barış Demirel'in son albümünü de dinleyip çok beğendim, o da yerli "İbrahim Maalouf"'umuz olmuş :) Albümde gitarı da yine Efe Demiral çalmış. Müthiş bir genç nesil geliyor anlaşılan, takip etmek lazım.

Şirin Soysal Quartet Caz

Geçen Cuma bir arkadaşım akşama vaktin var mı, elimde bir konsere fazla bilet var deyince, sürpriz bir dinletiye yelken açtım. Şirin Soysal ve ekibiyle Yeldeğirmeni Sanat'ta keyifli bir caz akşamı oldu. Şirin'in sesinin rengi de, canlı performansı da çok iyiydi. Kendi albümlerinden birkaç parça seslendirdikten sonra, Jacques Brel'den Amsterdam, Edith Piaf'tan şansonlar, Şirin'in tanımıyla John Lennon'dan belki de Dünya'nın en öfkeli şarkısını seslendirdi.

Bugün işyerimde Şirin Soysal'ın mevcut 3 albümünü dinledim, ama melankoli dozu bana biraz fazla geldi, son albümünün ismi de "Mutlu Melankolik", melankolinin arasında mutluluğa denk gelmek için belki de daha sık ve çalışmazken dinlemek gerekir. Sahne performansının ve sahnedeki sesinin enerjisinin albümlerden daha iyi olduğunu naçizane düşünüyorum.

Kendi şarkılarından en çok konserde de seslendirdiği "Daha Yaşamam Lazım"'ı sevdim.

Konserdeki ekip;

Vokal: Şirin Soysal

Gitar: Şevket Akıncı

Kontrbas: Baran Say

Çello: Duygu Demir

Kim bilir

Son yazı 2014’te takılı kalmış, takip ettiğim sayısız diğer günce gibi bu günce de internetin tozlu raflarına kalkmış. Hala sıkı bir blog takipçisiyim, şu anda takip ettiklerime baktığımda ağırlıklı olarak ekip işi olduklarını görüyorum. Sinema üzerine yazılar yayınlayan birkaç amatör siteden çok nazik teklifler gelmişti, ama öyle bir sorumluluğun altına girmeye, hem kendimi yetersiz bulduğumdan hem de yeterli zamanı ayırabileceğimi düşünmediğimden cesaret edememiştim.

Uzun yıllar sonra dün takip ettiğim blogları yeniden sınıflamaya ve elemeye kalkışınca, kendi güncem gözüme çarptı, satırlarda dolaşmaya başlayınca, günceyi yazmaya başlama sebebimi hatırladım; izlediğimi unuttuğum tiyatro oyunları, dinlediğimi unuttuğum konserleri, seyrettiğimi unuttuğum filmleri ve daha önemlisi bana hissettirdiklerini hatırladım, çok duygulandım, 70 yaşını beklememe gerek yokmuş, aradan 5-6 yıl geçince de insan nostalji denizinde dalgalara kapılabiliyormuş. Çoğu satırı yazdığımı da hatırlamadığımdan, 5 yaş genç versiyonum sanki farklı biri ve ben onu tanımaya, hatırlamaya çalışıyorum.

Hele bir de çocuklarımın büyümeye başladığını düşününce, beraber filmler, diziler izlemeye başladık, biraz daha da büyüyünce bu satırlarla buluşacaklar, babamın bu filmi izlediği, bu kitabı okuduğu yaştayım diyecekler J

Kim bilir belki de bu geçici bir heves, bir dahaki yazı için 2024 olması gerekecek, belki de bu son KELİME.