Son dönemde izlediğim modern eserlerin çok da parlak olmamalarından mütevellit, daha klasik metinler tercih etmeye karar verdim. Dostoyevski iyi bir seçenek gibi dururken, izlediğim oyun beklentilerimi de aştı.
Yabancı Sahne'nin sergilediği oyun için ilk kez Cihangir'deki (Sadri Alışık Kültür Merkezi içinde) İlhan Çolpan Sahnesi'nin yolunu tuttuk. Dar bir binanın dördüncü katındaki sahnenin yanında da Sadri Alışık / İlhan Çolpan anı odası bulunuyor.
Tiyatro salonuna girdiğimizde, yerler numaralı olmadığı için boş olan öndeki sandalyelere yerleştik. Biz yerleşirken oyuncular sahnede bir müzik kutusundaki figürler şeklinde yavaş bir rotasyonla dönmekteydiler. Oyun başladığında Gülay Say, seyirciye dokunma mesafesi kadar yaklaşarak bir saatlik monoloğunu müthiş bir performansla sundu. Teker teker gözlerimizin içine bakarak anlattığı hikaye, güçlü oyunculuğu vesilesiyle bizlere geçirdiği yoğun duygularla beslenince tiyatroya doyduk.
Dostoyevski'nin alameti farikası karakter tasvirleri, bu oyunda da hepsi ilgimizi çeken karakterler sunuyor (özellikle baba karakteri), ancak karakterleri tanıyıp hikaye sürükleyici bir yola girdiğinde, oyun Zafer Altun'un (tek) final repliğiyle son buluyor. Dostoyevski, tutuklanması sebebiyle romanı tamamlamaya fırsat bulamamış. Keşke bulabilseymiş, zira bu uyarlama ikinci bir perdeyi kesinlikle hak ediyordu.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder