Referansları çok iyi olan bir bale topluluğunun Carmina Burana ve Chopin eşliğinde dans edeceğini duyunca Cemil Reşit Rey Konser salonuna yönlendik. Koreografilerini Maurice Wainrot'un üstlendiği eserlerden ilki "Chopin Numero Uno" tam bir hayal kırıklığı oldu. Siyah dekor ve siyah kıyafetler tüm odağı dansa yönlendirmişti, ancak koreografi standart çağdaş bale elementlerinin arka arkaya sıralanmasından oluşmuş ve herhangi bir ruhtan yoksundu. Teknik donanımları çok iyi olan dansçılar da koreografiyi içselleştirememiş olsalar gerek, son derece mekaniklerdi. İlk eserin monotonluğu ikinci yarıda Carmina Burana'nın muhteşem "Fortuna" girişinde de devam etti. Müziğin dinamizmi daha dinamik hareketlerle buluştu, etkisini kalabalık dans ekibinin aynı hareketleri senkron olarak tekrar etmeleriyle arttırmaya çalışıyordu, ancak özgünlükten yoksundu. Yine de Chopin kısmına göre daha iyi bir girişti, ama sadece göreceli olarak. Carmina Burana'nın üçüncü bölümü "Tavernada" ise müthiş ışığı olan bir dansçının sahne almasıyla her şey değişti. Yaşı ilerlemiş, saçları ağarmış dansçı bana biraz Baryshnikov'u anımsattı (sonra program kitapçığından baktığımda Rus olduğunu gördüm), akşamı tek başına kurtardı, bu bölüm gerçekten çok güzeldi. Finalde "Fortuna" tekrar edilirken, gözüm kalabalık ekibin içinde aynı dansçıyı aradı ve buldu, gerçekten farklıydı. Demek ki sadece koreografı değil, dansçıları ve yönetmeni de eleştirmek gerekiyor, eserin ruhsuzluğundan onlar da (teknik değil ama) artistik zaaflarıyla mesuller.
Dans deyince kıyaslama yapmadan edemeyeceğim; Zeynep Tanbay bir numarasın!!!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder