Elif Şafak'ın okuduğum ilk kitabı "Araf"'ı pek beğenmemiştim ama sonra "Bit Palas" ve "Baba ve Piç"'i çok beğendim. Tasavvuf ve Mevlana hakkında olduğunu bildiğim "Aşk"'tan ise uzun süre "ağır kitaptır" diye uzak durdum, ama çok yanılmışım. Kitaba başlamamla bir nefeste okuyup bitirdim ve gerçekten çok iyi geldi. Gerçi kitap kusursuz değil, sanki iki farklı yazar yazmış gibi. Günümüzde geçen kısmında mutsuz Amerikalı bir ev kadını var, sonra bu kadın bir yayınevi için bir romanı incelemeye başlıyor, yani kitap içinde kitap. İşte bu incelenen romanda anlatılan Mevlana ile Şems'in hikayesi tek kelimeyle muhteşem yazılmış. Hikaye farklı karakterlerin gözünden anlatılıyor, ne eksiği ne de fazlası var. Aslen İngilizce yazılıp, yazarın katkısıyla Türkçe'ye çevrilmesine rağmen o kadar güzel bir dili var ki, bana Murathan Mungan'ın tiyatro oyunlarındaki dilin zenginliğini hatırlattı. Kitabın sonuna kadar verilen 40 kuralı da tekrar tekrar okumak gerekiyor. Ama diğer yandan Amerikalı kadının hikayesi de, o kadar zorlama ve çiğ ki, kitap her ona geçtiğinde bölümleri atlamak istedim. Keşke anlatılanları günümüze bağlamaya ve okuyucuya "bunlar eskimiş düşünceler değil, sen de hayatını değiştirebilirsin" mesajını vermeye bu kadar gayret etmeseydi. Yine de uzun zamandır okuduğum en iyi kitaptı.
1 yorum:
evet çok haklısın barış, ben de aynı ikilemi yaşamıştım. Elif Şafak'ı çok severim ve hemen hemen tüm kitaplarını okudum. Aşk kitabı edebi anlamda ve hikaye örgüsü olarak bence en zayıfı (bir de belki Firarperest). Bir yandan Mevlanalı kısımlara ve 40 kurala hayran kalırken bir yandan kitabın bunun dışındaki kısımlarının "kişisel gelişim" hikayelerinin ötesine geçememesine sinir olmuştum. Sanki Elif Şafak bu kitabında roman ya da hikaye yazmaktan çok tasavvufun temel ilkelerini popülist bir yaklaşımla kitlelere tanıtmaya çalışmış gibi. Bunu yaparken de sevilen bir yazar olmanın kredisinden tüketmiş. Yine de mevlana ve Şems'i Tebrizili kısımları gerçekten çok hoş ve 40 kural tekrar tekrar okunabilir.
Yorum Gönder