Son dönemde italyan sinemasında ciddi bir sıkıntı var. Bir genelleme yaparak hepsi için ortak bir payda oluşturmak mümkün. Bu ortak paydanın (belki de tek) olumlu tarafı gerçekten görselliğin, sinematografinin en üst seviyede olması. Ama içeriğe gelince yüzeysellikten geçilmiyor. Özellikle de filmlerin sonlarını çok klişe ve öngörülür tasarlıyorlar. "I am Love" da bu tanıma bence iyi oturuyor. Zengin bir İtalyan ailesinin ve çok güzel İtalya dekorunun içinde inandırıcı olmaktan uzak bir aşk hikayesi ve sırf klişe öyküye derinlik verebilmek için serpiştirilmiş sembolizm, ağızlarda kötü bir tat bırakıyor. "In the Mood for Love" misali Tilda Swinton'a her sahnede giydirilen rengarenk elbiseler de filmi kurtaramıyor. Esasında filmin son çeyreğine kadar çok negatif değildim, ama son çeyrek gerçekten de bu kadar da olmaz dedirtti. İyi bir malzemeye çok yazık olmuş.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder