"Code 46" (2003), "In this World" (2002) ve "The Road to Guantanamo" (2006) gibi filmleriyle büyük saygımı kazanmış olan Winterbottom'un filmografisinden önemli bir eksiğimi bu filmle gidermiş oldum. 70'li yıllarda Manchester'dan çıkan grupların müzik dünyası'nda büyük ses getirmelerinde ana etken olan Factory Records'un kurucusu Tony Wilson'ın gözünden Joy Division, Happy Monday gibi grupların ortaya çıkışını ve yeni bir müzik akımının oluşumunu, belgesel tadında izlemek isterseniz bu filmi kaçırmayın. Wilson rolünde Steve Coogan'ın müthiş bir performans ortaya koyduğunu da mutlaka not düşmek gerekli.
Joy Division deyince bu filmi atlamak olmaz. Yukarıda bahsi geçen filmle arka arkaya izlemekte büyük fayda var. "Joy Division"'ın karizmatik solisti İan Curtis'in fokusta olduğu film, benzer bir malzemeyi, bu sefer prodüktörün gözünden değil, adeta tanrılaştırılan ve bunun altında ezilen müzisyenlerin açısından anlatıyor.
Tüm bir neslin hayata, Dünya'ya bakışını değiştiren 60'lı yılların müziklerinin, muhafazakar Britanya hükümeti tarafından yasaklanması, okyanusta bir gemiden yayın yapan korsan radyo kanalı tarafından delinmektedir. Gemideki tüm dj'ler birer efsane haline gelmiş, her biri nev-i şahsına münhasır karakterlerdir ve gerçekten birbirinden güzel parçalar çalmaktadırlar. Güzel müziklerine rağmen, komedinin dozunun kanımca gereğinden fazla abzürte kaçmış olması, filmin tadını kaçırmış.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder